تصادفات مخابراتی

آیا مرد متصدی کتاب ها، میدانست تمام امروز داشتم به حرف های نگاه صامت و مهربانش و روایت داستان زندگی اش فکر میکردم؟
و آیا خلبان جت، میدانست در تمام مدتی که داشت با سرعت در آسمان پرواز میکرد و آن رد سفید ابرطور را از خودش به جا میگذاشت، یکی دارد از پشت شیشه ی خاک گرفته و لک لک مغازه نگاهش میکند و به زندگی اش فکر میکند که چطور او را رسانده به فرسنگ ها دور از زمین، وسط آسمان؟

تابحال به این فکر کردید که ماها بدون اینکه خبر داشته باشیم، چقدر به دنیاهای یکدیگر پالس میفرستیم و خطوط ارتباطی را دستکاری میکنیم؟ فقط ماندم این وسط انگشت به دهان، که این پالس ها در دستگاه کائنات، نویزهای مخابراتیِ بدردنخور شبکه اند یا مسیر های فرعی که یکجایی به خطوط اصلی میرسند و مسیرشان را به کل عوض میکنند ؟

پ.ن: آدم هایی که شصت سال یکبار هم با ما رفت و آمد نمیکنند با حال خاصی زنگ میزنند به مامان. بعد از ناله و گریه زاری از خصوصی ترین حالاتش سوال میکنند که آیا حالت تهوع دارد، موهاش ریخته یا نه و آخر هم تماس با صحنه ی دلداری دادن مامان به آنها که این هم جزئی از زندگی ست و میگذرد، تمام میشود! نمیدانم ملت از کدام دیوانه خانه فرار کرده اند که اینطور گرفتار شدیم، بوالله.