یه نقطه ی پر رنگ دردناک توم هست که عین یه دریچه ی بزرگ، همه ی شنیدنی ها و دیدنی هایی که واردم میشه رو به طرف خودش میکشه و نمیذاره که بدون آلوده شدن، تو تالاموس تقویت و تو کورتکس پردازش بشه. حسِ در لحظه م، یه درد تندرنسِ التهابیِ که منُ میرسونه به نقطه ی رها کردن همه چی. امروز روز خوبی بود، خیلی خوب. اونم بخاطر شریک. شریکی که عین یه جریان غیرمنتظره همیشه آماده ست برای اتفاق افتادن. کسی که انتهای همه ی دردا، اول تمام پرتگاه ها، و پرستار همه ی ناخوشی هاست. اما انتهای روز؟ من هنوز اینجام. تهش هممون گیرِ «هیچی» ایم. میدونی چی میخوام بگم؟ هیچکی مثل ما جوونی نکرده. انقدر «داده» وارد کردیم که سیستم کم آورده و از نقطه ی ضعیفش ترکیده! من الان درست تو اون نقطه ام. میخوام بگم حرف زیاده، انقدر درد هست که سرمُ برمیگردونم میبینم اون یکی حالش بدتره، دردش سنگین تره. اما من ساکت میشم. یه لحظه میخندم و یادم میفته به حرف مرد تاریخ که «زندگی اونجوری که به مسخره ش گرفتن، مسخره نیست و اونجوری که جدیش گرفتن هم جدی نیست!» زندگی بندبازیه، رو این مرز باریک معلّق لغزان.
- میخوام بگم انقدر قلبم سنگین هست که دلم نخواد از هیچ کلمه ای استفاده کنم واسه گفتنش. اون اتهام نفس کشنده که «چرا بلد نیستی از خوشحالیت بنویسی» رو هم اضافه کن بهش. اما بعد میشینم اینجا، میبینم ته تهش میشه این ؛
زندگی باید اینجوری باشه. بین صخره ها، بعد از جون کندن و بالا رفتن، پاداش همه ی خراشیدگی هاتُ با تجربه ی قدم گذاشتن رو چنین ارتفاعی بگیری، اون هوای پاکُ ببلعی، پیانو رو از جیبت دربیاری و موسیقی خورشیدی که در شکوه و شگفتی بین تاریکی و روشنایی معلّق مونده رو بنویسی ..
