مراقبت از روابط

روابط را اگر براساس کیفیت و عمقشان به دسته های مختلف طبقه بندی کنیم، رَنک یکی که از نظر من نمره ی صد را یکجا میگیرد، آن دسته ی انتهایی، خلوت و دشواریابی ست که در آن دو طرف رابطه، به بهانه ی ماندن زیر سایه ی سنگین پرچمی با شعار «دوست داشتن»، تمام امکانات دیگر رابطه را تعلیق نکرده اند. آنها «دوست داشتن» را بین خودشان ریسک کرده اند برای پیدا کردن دست نیافتنی های مرکز روح یگدیگر. با قلبی شجاع و پذیرا از زیر پرچم بیرون آمده اند. دور شده اند، دویده اند، زمین خورده اند، زخمی شده اند و تاریکی های هم را در آغوش گرفته اند، در امواج نامرئی زمان شناور و سبک لحظه ای به هم برخورده و لحظه ای دیگر از هم گریخته اند، اما هیچ وقت از نگاه کردن به هم سیر نشده اند. آنها جرات ترک کردن سنگر در ظاهر امن «دوست داشتن» را داشته اند و با عزت و وقاری که تنها در روح های همواره جویای حقیقت و مبارز یافت میشود، رها کرده اند برای دست یافتن، تجربه کردن و رسیدن.
چرا هیچ کس به ما یاد نداد همانطور که تمام چیزهای با ارزش و نوپا در این دنیا نیاز به مراقبت دارند، رابطه هم نیاز به مراقبت دارد؟ چرا از اساسی ترین و شیرین ترین آگاهی هایی که میتواند نیمی از شکست هایمان را مداوا کند برایمان حرف نزدند/نمیزنند؟ چرا بلد نیستیم مراقبت کنیم؟ احترام بگذاریم؟ قدر و ارزش نگه داریم؟
آخر از چه چیز انقدر میترسیم؟

من برای آدم هایی که با نماندن در سنگرهای امن یکنواختی و آسودگی، زندگی را با تمام بالا پایین هایش حیف نمیکنند احترام زیادی قائلم. اصلا از همینجا کلاهم را به احترامشان برمیدارم و تعظیم میکنم.

- این داستان و این پست ادامه دارد ..