by the cross, weeping

وقتی داریم با هم [ Stabat mater ] ِ ویوالدی رو گوش میدیم و همزمان زبان میخونه، سرشُ از رو کتاب بلند میکنه ، با عشق به من نگاه میکنه و میگه: « این آهنگ واقعا تویی. خود خودتی. انگار روی بلندترین نقطه ی دنیا وایسادی ، دستاتُ باز کردی و انقدر به آسمون نزدیکی که وقتی دستتُ دراز میکنی میتونی ابرا رو لمس کنی. » میگم : « ولی مامان تو اولین نفری هستی که از این قطعه خوشت اومد. برای خیلیا گذاشتم. حتی شریک. بهم گفت:« این خیلی خوبه ولی من نمیتونم زیاد بهش گوش بدم. خیلی غمش سنگینه. انگار تمام ناراحتی های عالمُ ریختن توش.» بهش میگم: « خب برای اینکه این یه موسیقی مذهبیه و همونطور که از اسمش مشخصه درمورد حضرت مریم(ع) حرف میزنه که شاهد مرگ پسرش حضرت عیسی (ع) بوده. از مصائب و اشک هاش میگه و اینکه چطور رنج کشیده. اما این غمِ سنگینی نیست. قلب منُ سنگین نمیکنه. اندوهش به من حس معنویت قوی ای میده.» مامان میگه: « نه. غمش واقعا غم مادی نیست. این صدای روح توئه . تو واقعا متعلّق به اون زمانی. روح بلندت مال اون زمانه دختر من.» من نگاهش میکنم. میخندم. ازش تشکر کنم؟ مثلا «مرسی مامان که تنها کسی بودی که واقعا صدای روحمُ شنیدی» یا چی؟ مگه اینجور وقتا جای حرف زدن هم هست؟ سرش پایینه اما هنوز دارم نگاهش میکنم. ذره ذره ی وجودشُ که چطور داره کنارم پیر میشه. حتی گفتنش به خودم سخته چه برسه به نوشتنش. اما حقیقت داره و من، وقتی پای حقیقت وسط بیاد آدم ترسناکی میشم..

همه ی کارامون، همه ی قدمامون، پلک زدنامون، خدای من!
هیچ لحظه ای از بین نمیره، کم نمیشه. تو زمان حل میشه درحالی که ما پیشتر از اون توش حل شدیم. پس با ما یکی میشه و تا ابد تو روحمون باقی میمونه.