House MD

جالب و بسیار عجیب است.

تمام مراحل را تمام و کمال دارم طی میکنم. با همه ی فاکتورها و المان های فرعی. بی قراری های دیوانه کننده طی روز که عین یک معّمای حل نشده قسمت بزرگی از ذهن را مشغول میکند. همان تپش قلب کهنه، همان انرژی مضاعف شده دست ها و پا ها که فقط با یک دووی طولانی و سنگین آرام میگیرد. پرش ذهن به مکان دلخواه دیگر، در حین مکالمات روزمره. تجسم تمام حالات، رفتار، گفتار و حتی لحن شخص خیال-شونده، در موقعیت های پیش نیامده و در جریان اتفاقات روز، درست کنار خودت.
جسور، بداخلاق، کلّه شق، به خودمطمئن، سرد، عمیق، پنهان کننده، واقع بین، مختصر و مفید، نترس، ساختارشکن، مستقل، منزوی، آسیب پذیر، حساس، درونگرا(I)، شهودی(N)، متفکر(T)، منضبط(J) ؛ INTJ . همه ی این ها، یعنی دکتر هَوس. یک ابر ذهن مخوف که عین ماشین پردازش بین شرح حال بیمار و جزئی ترین حالاتش، بهترین ارتباط ممکن را برقرار میکند و به دقیقترین تشخیص بیماری هایی میرسد که باقی دکتر ها از درمان آن باز مانده اند. اما هیچ کدام از حرف هاش، محض رضای خدا، حتی یکی، توهین یا نظر شخصی نیست. فقط حقیقت، فقط حقیقت را میگوید. و کدام آدم زنده ای هست که عریانی حقیقت را بپذیرد و کامش تلخ نشود؟ بدون هیچ آرایش و لباس زیباکننده ای؟
- این سریال 177 قسمتی، با زمان پخش چهل دقیقه از 2004 تا 2012، یکی از پر رنگ ترین نقاط عطف زندگی من به حساب آمده(تا حالا) و خواهد آمد. در تاکید موضوع همین بس که امروز هرچه استاد درس میداد، هوس در ذهنم نقدش میکرد، یکی از همان جمله های معروف تخریب کننده و حقیقت-گو را ارائه میداد و من را هیجان زده میکرد! استاد داشت به یکی از دلایل renal failure اشاره میکرد که idiopathic (ناشناخته) است. و من، تکرار کننده همراه با دیالوگ هوس، اینطور بودم که؛ هه! idiopathatic؟ are you kidding me! این از همان ریشه ی لاتین idiot است که آن هم یعنی ما فقط احمقیم و دلیلش را نمیدانیم!