گل سپید دره مارلوت

«تس»، تلاش بی ثمر آدم های بداقبال و ناآزموده ای بود که رویای خوشبختی آن ها را چون سراب فریب داده و به هرسو میکشاند. در این کتاب، همه ی آدم ها گویی آدم های کوری بودند که حواسشان هیچ به عواقب تصمیم های به ظاهر ساده و پیش پا افتاده شان نبود و همین امر، باعث میشد دست به اعمالی بزنند که به نظر شوخی و غیرجدی می آمد غافل از اینکه همه آن اجزاء ساده-نما، تکه های درهم یک پاذل بزرگند. پاذل تقدیر، که تصویر تمام فصل ها و انواع مختلف روزها، و تجسم حالت ها و جزئیاتشان را به شگفتی در بر داشته ،به دیوار سنگی مرگ میخ شده است. در این تصویر همه چیز جور دیگری ست. درخت ها، با میوه های درشت رنگین، منجمد و لرزان همچون تابش ستاره ای در لحظه ی فروپاشی خود، میدرخشند. رودها، با خروش بی نظیرشان، آواز پیدایش زمین، خشکی های سربرآورده از آب ها و حوادث گذشته بر آن را میخوانند و هر آن است که از تصویر به صورت شخص ببینده بپاشند. و به همین ترتیب همه ی اجزاء طبیعت در فروتنی محض، باحالتی عجیب به کار خود مشغولند. تصویر، در همان حال که جلوی چشم هایت بر دیوار ثابت و در هوا معلُق مانده، با پویشی دائمی همراه با عناصر خود رنگ عوض میکند. اما چیزی که حیرت بیننده را برمی انگیزد، آدم های این تصویرند. زن ها، مرد ها، و بچه ها به عنوان عضو لاینفک همیشه همراه با طبیعت، همچون مجسمه هایی بد-تراش در مکانی مقدس که مجسمه ساز انتظار تراویدن پاکی و خوش یمنی از آنها داشته اما نتیجه چیز دیگری شده، هماهنگی تصویر را برهم میزنند. فرزندان زودتر از موعد به دنیا آمده ای هستند که نسبت به نقص خود نابینا و بر خوی حیوانی بدن خود ناآگاهند. همراه با تغییر فصل ها، در تصویر جا عوض میکنند و به چشم، در جریانند، اما کافی ست دقیق شوی تا ناهماهنگی حرکاتشان را ببینی.

«تس» نمایشی بود از این ناهماهنگی ها. چرخه ی معیوبی بود که بازیگرانش قدرت داشتند هرجای ممکن این چرخه را قطع کنند، اما نکردند.
و تنها مرگ «تس دوربیفیلد»، آن دختر بیگناه روستایی و پاک، تلخ ترین تاوان این اشتباه و قطع کننده ی چرخه ی معیوب بود.