أَعُوذُ بِکَ

داستان وبلاگ و وبلاگ نویسی هم شده عین تقسیمات دوتایی سرسام آور باکتری ها. منتها این یکی به گمانم حتی روی دست نمودار نمایی بلند شده. همیشه در فاز رشد تصاعدی ست و خیال نکنم هیچ وقت دیگر به فاز سکون و وقفه ی رشد برسد. آدم سرگیجه میگیرد و بیشتر از آن اندوه فرو داده و تاسف باز پس میدهد. جوان هایی که ما باشیم، باید در این ساعات تکرارنشدنی عمرمان، زمین و زمان را به هم بدوزیم و انقدر در کوشیدن برای زندگی رنج بکشیم و عرق بریزیم که انرژی فرو خورده یمان چندین برابر شود و مثل خنده و شادی، به بقیه نیز سرایت کند. باید یک جامعه ی بزرگ از جوانان هنوز خام و کوچک باشیم که دلمان برای خاک مان و خدمت به مردمانمان میتپد. آنقدر که نمیتوانیم روی پا بند باشیم و یک سره در پی پژوهش در حیطه ی کاری خود و کمک رساندن به اطرافیان باشیم. جمعیت جوانِ این نسل، این طور نابرده رنج، گنج که میسرش نمیشود هیچ، انقدر دست خالی به سراغ آینده میرود که میترسم بچه های چند دهه ی دیگر، حتی بلد نباشند به هم سلام کنند و لباس و جوراب خود را بشورند! چه برسد به کارهای بزرگتر و داشتن رویای تغییر دنیا.

حق با مرد تاریخ بود. بیخود نیست که بیش از یک قرن است که جهان هیچ نابغه ای به خود ندیده.
این همان مزرعه ی بی حاصل و آفت زده ی «عِلْمٍ لاَ یَنْفَعُ» است و اینجا همان دوزخی است که باید از همه ی ارکانش به خدای رحمان پناه برد.

« اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ قَلْبٍ لاَ یَخْشَعُ، ومِنْ دُعَاءٍ لاَ یُسْمَعُ، وَمِنْ نَفْسٍ لاَ تَشْبَعُ، وَمِنْ عِلْمٍ لاَ یَنْفَعُ |خدایا به تو پناه می آورم از نفسى که سیر نمیشود و از دلى که بیم برنمی دارد و از دانشى که سود نمی بخشد.»