صدای مبهمی بین کلمات

[ Chopin - Prelude Op.28 No.6 ]

نشسته ام روی صندلی، صورتم رو به پنجره. باد خنک ملایمی از بین برگ های درخت تبریزی جلوی خانه به آرامی میگذرد. این برگ های دو رنگ، که در یک سطح از کمرنگی به تلالؤ رسیده و در سطح دیگر، سبر پر رنگ تازه اند، شبیه معجزات متحرکی هستند که تند وُ تند دور محور خود میچرخند. چرخش پر از صدا و نرم آنها مرا یاد پولک های زرّین و خوش-صدای دامن دختران محلّی می اندازد. یک چین به راست، یه چین به چپ. گریز-پا و خندان و یله. مثل خوابگردها به دنبال صدای «جیرینگ، جیرینگ» دامن و خنده ی دختران دارم میروم که تصویر کوه، از بالای درخت تبریزی و انتهای تمام ساختمان ها، خیالم را میدزدد. با آن طرح بی نظیر زوایا در پستی و بلندی، بی آنکه از سکون خود خسته شود یا از مسئولیت ایستادگی شانه خم کند، در همان جای همیشگی ایستاده. انگار حتی زعارت های انسانی هم نمیتواند این کوه را به حرکت بیاورد، بر ضدّ دشمنی ها بشوراند و آن را به ذرات ریز-ریزِ سنگ بترکاند. چند پاره ابر سپید بی آنکه حرکت مداومشان را حس کنی، در بالادستِ کوه معلّقند. سایه ی ابرها قسمت هایی از کوه را پوشانده. میتوانستم چوپان خوش-دل و خوشبختی باشم که در یکی از این سایه ها، هر روز گلّه ی خود را به چرا میبرد. عدد سنگ ها و بوته ها و درخت های آنجا را حفظ است و تشخیص باد و باران از روی حرکت ستاره ها و ابرها برایش عین آب خوردن است..

باد پرده را میرقصاند. میپیچد و میپیچد.
باد بوی دریا میدهد و مرا در حکایت عجیب و پیچیده ی بوها، به بوی نادسترس پاییز میرساند. پاییز با آن همه آواز و ترانه.
نمیتوانم هیچ کدام از این شگفتی ها را توصیف کنم. اگر میشد فاصله ی بین «حس» و «کلمات» را از بین برد، نمیدانم چه اتفاقی می افتاد. آنوقت میتوانستم لحظه هایی را بین این کلمات ثبت کنم که دنیا حیرت کند. تبدیل میشدم به صدای مبهمی بین کلمات. صدای مبهم تکرار شونده. طنین انداز بر عالم. و جز خودم، چه کسی میتواند مانع باشد که همین الان به این طنین تبدیل نشوم؟