ما که آدم وا دادن ها نیستیم

اگر زمان درحدود یک سال پیش ایستاده بود و من هنوز آدم اولِ تیر ماه پارسال بودم، بدون شک این چند هفته ی مانده به علوم پایه به عنوان یکی از کندترین و سخت ترین روزهای عمرم ثبت میشد. مثل یک حادثه ی مبدا که زمان را به تاریخ های بعد، و قبل از خودش تقسیم میکند. اما من در این شرایط، دارم به سخت-جانی خودم میخندم و اعتراف میکنم که عجب کلّه-شقم و به قول ما تُرک ها، چه «جان و جیریق» ـی دارم. من آدم یک سال پیش نیستم. آن صحرایی که منِ در ظل آفتاب، در پی سرابی در طولش قدم بر زمین کشیدم و گذشتم، و آن کوهساری که من بر شیب عمود صخره هایش پا نهاندم و گذشتم، و آن قلّه ای که مسیر صعودش را نصفه-نیمه پیمودم و در آخر به بلندی کم ارتفاعِ قلّه مانند دیگری رسانیدم که الحق اگر به بلندای قلّه ی مقصد نمیرسید اما چیزی از آرامش و زیبایی از آن کم نداشت، و همه ی این پیمودن ها و گذشتن ها، چُنان جانم را در کوره انداخت وُ سوزانید، که حالا دیگر حقیقتا غرق شدن در انباشتگی کتاب ها و درس ها مرا نمیترساند. این ها که چند ورق کاغذ است! حالا هی میگویم: «کاش همه ی مشکلات مثل دادن آزمون علوم پایه باشد.» و بعد انگار کسی ایرادی گرفته باشد از جمله ام در جواب خودم میگویم: « آخر تو - این تو دقیقا کیست؟ - که نمیدانی من از کجاها گذشته ام. نمیدانی ..» بگو سال گذشته انگار همانی بوده است برای من که سربازی برای مردها. یادآوریش قلبم را میفشرد اما رهایی نداریم. از هیچ چیز.

- سرتاسر امسال، تا همین دقیقه، لذّت بود و رنج بود. بی انصافم اگر نگویم که لذّت و شادی بیشتر بود. شاید هم این سیستم دفاعی حافظه است که خاطرات رنج ها را کمرنگ میکند و آنچه در تصویر کلی از گذشته میبینی خوشی و لذّت است. نمیدانم. فقط میدانم اگر لحظه ای بوده، در تهِ تهِ دو طرف طیف بوده. لذّت و رنج را با هم چشیدن، چه مزه ای دارد؟ بهتر از این مگر طعمی هست؟