گیر و دار

به قول سهراب «گیر و دار های عاشقانه» ام در این روزها فقط مخصوص شخص شخیص پیانوست.

به جز آن، تنها کسان اندک ماجرا که مرا در گیر و دارهای عمیق، گاهی عاشقانه و گاهی همراه با دیگر صفات [ مثلا عارفانه، فیلسوفانه، محجورانه و انواعی از همه ی صفات+انه ] به غرقه میرسانند این تنانند(!) :
مادر نازنینم،
شریک روانی ام،
مرد تاریخ، استاد بزرگ زندگی ام.
باقی تنان[تن ها!] نه بودنشان ما را تفاوتی هست و نه بودن ما آن ها را. حتی اصطکاکمان به ایجاد جرقه ای کم جان هم نمیرسد، چه برسد به شعله وُ پختن وُ سوختن وُ این ها. البته اصطکاک داریم تا اصطکاک ها ! از نتیجه ی برخورد و اصطکاک با این باقی ماندگان عزیز، اگر لطفی هم به ما میرسد از نوع ایجاد صدای گوش خراش هنگام کشیدن چنگال بر بشقاب بلوری، زخم شدن پاشنه پا در کفش تنگ و بلند شدن گرمای آزار دهنده از تماس مداوم و بی ثمر دو شی فلزی برهم است. این هم نوعی لطف است دیگر. به هر حال از هر جهت و به هر منسکی میرسد. و به تو یادآوری میکند که کجای کاری، باید کجاها بروی، با چه کسانی سروکله بزنی و هنوز چقدر باید راه بروی!
گیر و دار عاشقانه را باید همینطور کم و جیره-بندی داشت. اگر بخواهید زیاد خرجش کنید، جیب هایتان جوری خالی میشود که انگار از اول جیبی آنجا نبوده. منظورم این است که خالی میشوید. از درون. و بعد مینشینید مثل من، بی-چاره، که چرا انقدر صادق بودم که بعد از این همه سال تظاهر به همراهی و دوستی، فلانی با حالت بی قیدی بیاید اعتراف کند که " من جزو اقلیت های جنسی ام و اگر با تو حرف و گفت و گویی داشتم صرفا برای این بوده که نرنجی! " در این حد که "وگرنه اصلا پشیزی ارزش نداشتی". من چی گفتم؟ هیچی. فقط لبخند ماسیده ی پوزخند-کنانی تحویلش دادم و گفتم: " جالب بود. " و رفتم. اینطور نشوید. از اول خوب و آدم باشید. و مثل حالای من - نه قبلا من- انواع گیر و دارهایتان را صرف چیزهای خوب کنید. مسلما از اول فلش نزدند که " این بَده " ! اما تا دلتان بخواهد نشانه گذاشته اند. نشانه ها را هشیارانه دنبال کنید و لذّت فضای اختصاصی خود را ببرید. همین و همان.