قیام
«ابن مشغله» را اوایل مهر پارسال خواندم و چه خوش اقبال بودم که درست در زمانِ ضرورت و خلاء روحی خواندمش.
«ابوالمشاغل» را همان زمان خریدم و امروز که راهی خانه ی مادربزرگ بودیم لحظه ی آخر در کیف جا دادم تا در آنجا - موقعی میرسد که هرکس گوشه ای برای خود کاری انجام میدهد و مسلما من نمیتوانم از این مبل به آن مبل جا عوض کنم و دنبال خانم ها به آشپزخانه راهی شوم تا ببینم مادرشوهر فلانی و فلانی چه ها کرد- مقداری از آن را مطالعه کنم. خب، کتاب مرا به همان جایی برد که پیش بینی میکردم.
من در کلمات این مرد کلّه-شقِ شریف، خیلی چیزها می یابم؛ انرژی ناب در حال انفجاری را - و نه صرفا احساسات - که باید در گونه ای از موجودات به نام انسان وجود داشته باشد، خلوص و تلاش و مبارزه و کم نیاوردن، عشق به تمام ذره های خوب و بد زندگی، آرامشی که ناشی از رضایت وجدان است که آن نیز مدیون صدق است. صدق در قلب، صدق در گفتار و تطبیق کامل آن با عمل و تمام آن ویژگی هایی که آدم وقتی به دنیا می آید همه را با خود همراه دارد تنها باید در فرصت عمر کوتاه و بلندش، از زیر خروارها خاک فراموشی و غفلت آنها را بیرون بکشد و آن دانه ی کم جان شرافت را با گذراندن آزمون های زندگی به درختی تنومند و سرسبز تربیت کند. درختی که در سایه اش کودکان باخوشی و لطافت کودکانه بازی کنند و بالغان، از میوه های خوش طعم و پربارش دهان شیرین کنند.
«نادر ابراهیمی» را که میخوانم، دلم میخواهد دست به شورش بزنم بر ضّد خود؛ خودِ نتوانستن ها، سستی ها، تردید ها، فرونشستن ها، خاموشی ها. خودی که سایه اش خفقان آور است و آدم اگر باور دارد که روزی در برابر پروردگار محبوبش می ایستد که از زندگانی اش سخن بگوید، و انتظار آن دارد که طعم گوارای رضایت او را در قبال زندگی دنیایی اش بچشد، باید روزی - روزی که «روزی» بودنش خیلی زود از راه برسد- از مصیبت این سایه ی ظلمانی که بر روح آدم سنگینی میکند خلاص شود. باید برخیزد و «قیام» کند. «قیام» کند ..